Mutatis muTANDis

Nadat veranderd is wat veranderd moet worden.

Voorheen had ik een heel brave tandarts. Hartstikke sympathiek, maar een beetje intimiderend. Heel, heel lang geleden had ik trouwens een fantastische tandarts. Op het NDSM-terrein in mijn Amsterdam Noord zat mijn ‘kindertandarts’. Ik kan me herinneren dat ik daar met veel plezier heen ging, wat een leuke vrouw was dat. In mijn herinnering ook superknap, ik had al jong oog voor schoonheid.

Terug naar de tandarts er na, daar herinner ik me van dat ik standaard op mijn kop kreeg, omdat ik teveel zuren nuttigde, mijn tanden liet bleken (elders) en rookte. In de praktijk draaide hij standaard dramatische klassieke muziek. Ietwat intimiderend wel. Met knikkende knieën vroeg ik hem dan ook om een beugel. Ik had al door dat deze man het esthetische aspect van een gebit minder belangrijk vond dan het functionele en durfde amper zo’n ‘oppervlakkige' vraag te stellen. Mijn tanden stonden namelijk best een beetje schevig. De één net iets over de ander, boven en onder. Zijn afwijzende antwoord stemde me droevig. Volgens hem was dat er niks mis met mijn gebit. Nooit gaatjes of andere problemen en volgens hem vooral een heel goede beet.

De onzichtbare beugel

Een bevriende mondhygiëniste begreep meteen dat ik mij stoorde aan die scheve tanden en stelde een nieuw soort beugel voor, de Invisalign. Nu vind ik een slotjesbeugel stiekem heel sexy staan, maar inmiddels was ik bijna 30 en dan staat het toch een knullig. De beugel die zij voorstelde was een doorzichtige beugel die je onopgemerkt kan dragen, af en toe uit kon doen en die je aanzienlijk korter hoeft te dragen dan een reguliere beugel. De Invisalign. 

Om de 2 weken kreeg ik een nieuwe set plastic beugels die mijn tanden steeds meer in het gareel dwongen. En verrek, binnen anderhalf jaar stonden mijn tanden kaarsrecht. De verwachting was het beugelprogramma binnen een jaar te kunnen voltooien, maar ik vergat mijn beugel nog wel eens op het nachtkastje of onderin mijn tas. En die tanden zijn koppig kan ik je vertellen. Laat je ze even onbeheerd achter, dan draaien ze gewoon weer terug naar hun oude positie. Maar het is gelukt, mijn tanden staan recht en ik ben blij. 

Had íe toch gelijk…

Inmiddels zijn we een kleine 5 jaar verder en kan ik niet anders dan erkennen dat mijn conservatieve intimiderende tandarts op een paar punten toch wel gelijk had. Dat bleken, het zure eten (fruit), drinken (champagne) en het roken heeft er aan bijgedragen dat mijn tanden poreus, een beetje grijzig en gewoon niet zo mooi meer waren. Wel recht en nog steeds geen gaatjes, maar niet fraai. Ik wilde nieuwe tanden. Ik wilde facings. En dan niet het standaard-model-kunstgebit. Ik wilde mijn eigen tanden, maar dan net iets mooier.

Een kunstgebit

Na gedegen veldonderzoek bleek er slechts één praktijk te zijn die aan mijn hoge eisen kon voldoen. Die van Thomas Rietrea, Lassus Tandartsen in Amsterdam. Bevlogen en enthousiast vertelde hij mij over de mogelijkheden. Niet veel langer dan een paar minuten eigenlijk. Hij vond namelijk dat ik moest ervaren hoe het er uit kon komen te zien. Ik dacht aan een digitale simulatie zoals je die ook krijgt bij de Invisalign, maar ik kreeg een heus 'kunstgebit' voor een paar dagen.

Bekijk hier mijn vlog over het kunstgebit op Vrouw.nl.

Zelf dacht ik dat mijn tanden te kort waren. Dus ik kreeg langere tanden. Toevallig net voor het paasweekend. Je kunt je de grappen op wel voorstellen. Het doel van zo’n simulatie is dat je kunt ervaren hoe de facings bij je staan en om zo nodig, het idee dat je tanden te kort zijn, bij te stellen.

Inmiddels ben ik de trotse bezitter van een mond vol mooie, natuurlijk ogende porseleinen facings. Mijn eigen maar dan mooier, veel mooier. 

Meer weten over cosmetische tandheelkunde? Luister dan naar de aflevering van de wiemooiwilzijn podcast waarin Thomas Rietrae ons alles vertelt over beugels, de Invisalign, het bleken van tanden en facings. De podcast is beschikbaar op Spotify, Apple Podcasts en Podimo.