In deze column vertelt Anita over haar borstkanker. Wat dat betekent en vooral wat voor gevolgen dat heeft. Want zolang je gezond bent is er niks aan de hand toch?

Eén op de zeven vrouwen in Nederland krijgt borstkanker. Dat zijn ruim 17.000 vrouwen die aan een buro zitten met tegenover zich een arts en een diagnose krijgen. Dat zijn 17.000 vrouwen die opeens een dossier hebben op een oncologie-afdeling van een ziekenhuis. Tien jaar geleden was ik één van die vrouwen, tranen liepen over mijn wangen toen ik mijn naam geschreven zag worden op een nog lege rode map, die vanaf dat moment steeds dikker zou worden.Ik was 38 jaar oud. Ergens in januari 2007 stond ik onder de douche en zeepte me in. Het schuim maakt dat je handen letterlijk langs je huid glijden en op het moment dat ik aan de zijkant van mijn rechterborst een scherp randje voelde, wist ik het. A la minute. En mind you, ik had nog nooit iets met kanker te maken gehad, hé? Er is was ook geen enkele reden om te denken dat ik wel eens kanker zou kunnen hebben. En toch wist ik het meteen. Gek hé?

De huisarts twijfelde ook geen seconde en de volgende dag kon ik me melden bij het regionale ziekenhuis, afdeling oncologie. Als je een diagnose krijgt, gaat je lijf meteen in overdrive. De hoeveelheid adrenaline die vrijkomt omdat je koste wat het kost wilt overleven, is bijna overweldigend. Vergelijk het met 24/7 in de engste achtbaan ter wereld zitten. Wat technisch gezien ook eigenlijk het geval is, nu ik er over nadenk.Maar goed, daar zat ik dan in het ziekenhuis. Tegenover mij zat iemand die ze een oncologieconsulente noemen en die mij ging vertellen wat het verloop gaat zijn van mijn ziekte. De dame praatte in 'automatische piloot modus' en bij mij wekte dat voornamelijk irritatie op. Op mijn vraag wat ik het beste tegen mijn, dan 5-jarige, zoon kon vertellen, was haar antwoord "dat ik hem er het beste op voor kon gaan bereiden dat hij zijn moeder moest gaan missen...."(!). Op dat moment kon ik haar alleen maar verbluft aankijken, geloof me, als er één ding is dat je niet wilt horen als jonge moeder is dat je dood gaat. Doet het niet erg goed voor de motivatie, zeg maar. Ik heb mijn jas gepakt, de dame medegedeeld dat ze niet goed wijs was en heb nog op de parkeerplaats naar het Antonie van Leeuwenhoek ziekenhuis in Amsterdam gebeld. Ik ben natuurlijk niet echt objectief, maar in mijn optiek het beste kankerziekenhuis van Nederland.

Je bent niet alleen ziek, er gaat ook een stukje van je vrouwelijkheid verloren. Alsof je niet mag rouwen om een verandering in je lichaam waar je immers nooit om gevraagd hebt?

Juist omdat ze zo goed zijn, was er een behoorlijke wachtlijst. Dat betekende dat ik pas drie maanden later voor mijn intake-gesprek mocht komen. Drie maanden wachten met een doodsvonnis van één of andere domme oncologie consulente op zak is een redelijke mindfuck. Bij alles wat je doet denk je dat wel eens de laatste keer kan zijn. Laatste keer Carnaval vieren, laatste keer op ski-vakantie, de laatste verjaardag vieren.... Heel-veel-laatste-dingen. Welnu, in het AvL bleek dat er niet één, maar twee tumoren zaten en als ze een borstbesparende operatie zouden doen, ik zodanig verminkt zou worden, dat de artsen mij, als jonge vrouw, dat niet aan wilden doen. De beslissing werd gemaakt en een volledig amputatie van mijn linkerborst zou plaats vinden. Destijds was het AvL één van de weinige ziekenhuizen waarbij plastische chirurgie en oncologie samenwerkten, dus in één operatie werd de amputatie uitgevoerd, maar ook een onmiddelijke reconstructie. Een van de opererende chirurgen was plastisch chirurg Joost Staudt. Het moment dat hij zich aan mij voorstelde voor de operatie brak de spanning gelukkig wat, dokter Stout...

Even een ander dingetje tussendoor, ik weet heus wel dat iedereen gezondheid boven aan hun lijstje heeft staan. Ik ben daar niet anders in. Maar zonder te willen overdrijven, ik had echt prachtige borsten. Serieus. Ik had jaren voor mijn diagnose mijn borsten laten vergroten van een klein A-cupje naar een mooie D-cup. Ze waren echt precies zoals ik ze graag wilde hebben. Maar al te vaak krijgt je na de operatie het cliché om je oren geslagen, dat je in ieder geval gezond bent... Ja duh. Je bent niet alleen ziek, er gaat ook een stukje van je vrouwelijkheid verloren. Net alsof je niet mag rouwen om een verandering in je lichaam waar je immers nooit om gevraagd hebt?

We zijn nu tien jaar verder, en ik vermijd de spiegel nog steeds. Want weet je wat het is? Ten tijde van de operatie woog ik 59 kilo en had ik een stel parmantige boobies. En daar is mijn rechterborst op nagemaakt. Alleen weeg ik nu geen 59 kilo meer. Mijn lichaam is veranderd en mijn 'natuurlijke' borst is mee veranderd. De gereconstrueerde borst is helaas niet meegegroeid en dat resulteert in 4 cupmaten verschil tussen links en rechts. Not a pretty sight.Ik ben één van de personen die geluk heeft gehad. Mijn klieren waren allemaal schoon, ik had geen uitzaaiingen. Dus gelukkig viel er niets te bestralen en heb ik geen chemo therapie hoeven te ondergaan. Hoewel we nu tien jaar verder zijn, gaat er geen dag voorbij dat ik er niet mee geconfronteerd wordt. Je kunt dan wel gezond zijn en geen kanker meer hebben, in mijn hoofd blijf ik voor altijd kankerpatiënt. Na verloop van tijd wordt je geacht dat gedeelte van je leven achter te laten en verder te gaan. En ik heb dat ook wel gedaan, denk ik, maar zolang ik de littekens zal blijven zien, zal ik het nooit kunnen vergeten. 

Anita staat op de planning voor een borstlift en laat daarbij haar implantaten verwijderen. Wij hopen dat ze na de operatie weer met plezier naar haar borsten kan kijken. En willen haar sowieso bedanken voor het delen van haar verhaal met ons.