Deze week heb ik flink lopen mopperen op ‘de media’. Ik ben deafgelopen jaren een aantal keer uitgenodigd om mijn verhaal te doen in‘de media’, maar op een enkele keer na bracht me dat niks danfrustratie. Ik zal je vertellen waarom.

Ik heb een boodschap, een missie zou je kunnen zeggen die ik graagwereldkundig wil maken. Dat doe ik hier via wiemooiwilzijn, op straataan een ieder die me wil aanhoren en dus via die media. Mijn missie isniet iedereen aan de Botox te krijgen. Mijn missie is iedereen eerlijkeinformatie te verschaffen over Botox en andere cosmetische ingrepen zodat de ontvanger van die informatie een goede keus kan maken. Of je Botox gaat gebruiken en door wie je dat dan laat doen, zijn namelijkbelangrijke keuzen. Een cosmetische ingreep kan je veel plezier, maarook veel ellende bezorgen. Mijn missie is om die ellende in ieder gevalzoveel mogelijk te voorkomen. Samen met alle goede artsen van Nederland.

Even terug naar ‘de media’. Is wat ‘de media' laten zien een verlangen vande kijker (ons) of duwen ‘de media’ ons informatie door onze strotwaar we eigenlijk niet op zitten te wachten?

In nagenoeg alle media-optredens krijg ik dezelfde domme (vind ik) vragen enstuit ik op onbegrip. Dit frustreert mij. Ik weet dat ik qua cosmetischeingrepen NIET DE NORM ben. En alles dat afwijkt van de norm kun jeinteressant genoeg vinden om naar te kijken op TV. Dat ik door mijnlange lijst aan cosmetische ingrepen gevraagd wordt door ‘de media’ vindik prima. Als dat mijn binnenkomer is, soit. Ik praat er met liefdeover. Wat ik in de onderhandelingen voorafgaand aan een mediaoptreden altijdmet klem benadruk, is dat ik best over mijn ingrepen wil spreken, maardat de focus moet liggen op mijn missie. Ik wil door open te zijn overmijn cosmetische ingrepen andere vrouwen de kans geven zich goed telaten informeren, hen te laten weten dat ze zich nergens voor hoeven teschamen en dat het helemaal oké is om een beetje ijdel te zijn. Datmislukt, in de media, jammerlijk.

Doodongelukkig met uiterlijk

Keer op keer krijg ik toch weer dezelfde onnozele vragen voorgeschoteld enworden de stukken waarin ik volgens mij waardevolle informatieverkondig, geknipt. Tot er uiteindelijk een lullig optreden overblijftwaaruit een ander op zou kunnen maken dat mijn leven bestaat uit in despiegel kijken, doodongelukkig zijn met mijn uiterlijk en op deoperatietafel liggen. Al die genoemde activiteiten vinden heus plaats in mijn leven; ik kijkdagelijks in de spiegel (kritisch, maar kort), ik ben 1x in de maandintens ongelukkig met mijn lijf en voel me dan dik en lelijk en deafgelopen jaren heb ik een paar keer op de operatietafel gelegen en ik zaler in mijn verdere leven nog wel een paar keer op neerstrijken. Maarecht, ik heb daarnaast ook nog andere zaken die me bezighouden.

Belangrijke zaken

Mijn uiterlijk neemt niet meer dan 10% van alle tijd en energie in mijnleven in beslag. De overige 90% van mijn tijd en energie spendeer ik aanecht belangrijke dingen; familie, Dolly, de liefde, vrienden, werk,Netflix en uitgaan. En vaak blijft er door dat volle leven metbelangrijke zaken, maar bar weinig tijd over om me druk te maken overmijn uiterlijk. In die 10% past naast douchen en tanden poetsenmisschien een bezoek aan de nagelstudio, 2x in de week wat make-up enmet een beetje mazzel iedere dag mijn haar föhnen. Ik ben wel ijdel,maar de 90/10 verdeling past me goed. Ik besteed mijn tijd liever aandie belangrijke zaken dan aan het make-uppen van mijn gezicht.

Niet bij mijn verstand

Waar door de media altijd direct of indirect naar gevraagd wordt is ofik ongelukkig ben of misschien andere psychische aandoeningen geniet.Lastig je te verdedigen tegen het heersende idee dat iemand die (veel)met haar uiterlijk bezig is, niet intelligent of bij haar verstandis. Roepen dat ik wel slim ben, vind ik een zwaktebod, maar hè; ik benhet dus wel. Ik houd namelijk tijd over door mijn cosmetische ingrepen.Geen urenlang voor de spiegel want mijn gezicht zit al goed als ik opsta; geen kreukels want Botox, goede wenkbrauwen want PMU, mooie huidwant Medical Facials en weinig in de gym want heb toch lekker al billen door de lipofilling en een platte buik door de liposuctie. Call mecrazy, maar dat is best slim (tijd besparen). Toch?

Typecasting

Onlangs werd ik gebeld door een publieke omroep met de vraag deel tenemen aan een van hun programma’s. Er werd mij verzekerd dat het om eeninteger programma ging, zonder oordeel. Het zou een portret worden van 3personen waarbij uiterlijk een belangrijk onderdeel was van hun leven. Erzou een jong meisje worden gevolgd dat professioneel model is, iemandmet een vertekend zelfbeeld en iemand die zich cosmetisch laatverfraaien. Voor de laatste rol was ik gecast. Die had ik denk ik bestgoed kunnen vervullen want ik laat me cosmetisch verfraaien, weet erveel vanaf en weet wat de valkuilen zijn bij het zoeken naar de juistearts. Best journalistiek verantwoord, leek me.

Je moeder

Wat schetst mijn verbazing? Ik zie de aflevering van het programmavoorbij komen (waar ik dus uiteindelijk niet voor ben uitgenodigd) en derol waar ik voor gecast was, is vergeven aan een transseksuele vrouw metpsychische problemen die volkomen is doorgeslagen in het gebruik vanpermanente fillers en daar ernstige complicaties van ondervindt. Niksten nadele van deze lieve dame, maar ik vind het jammerlijk dat demedia (of zijn wij dat zelf?) geen voldoening halen uit de mindersensationele verhalen. Blijkbaar kunnen we ijdelheid niet rijmen met een(relatief) normaal bestaan en voelen we ons er prettiger bij om demensen die zich cosmetisch laten verfraaien in een hokje te stoppen.

Datis best jammer, we zijn zoveel meer dan dat. Wij zijn namelijk jemoeder, je buurvrouw, je vriend, je zus en je geliefde. Allemaal eenbeetje ijdel.