COLUMN #6

15 mei 2018.  Ik word om 6 uur wakker vandaag. Want vandaag zal ik twaalf uur lang in een kooi van 1 meter bij 2 meter op straat in Amsterdam zitten.

De hele week heb ik mensen in mijn omgeving om steun gevraagd. De hele week heb ik het voornamelijk over het onderwerp kinderprostitutie gehad. Met name over jonge meisjes die tot prostitutie gedwongen worden en opgesloten worden. Het is zo’n bijzonder mooie dag bedenk ik me wanneer ik over de Prinsengracht fiets om nog even lekker te sporten en strekken in mijn privé sportschool. Ik besef me dat mijn leven zo comfortabel is dat ik me aan het voorbereiden ben om zo een halve dag  even niet comfortabel te zijn. In de sportschool loop ik toevallig de mede-eigenaar tegen het lijf en ik vraag hem of hij een kleine brijdage wil doen voor mijn actie. Hij zegt nee en bekijkt me. “De vraag is of dat wel een goed doel is” zegt hij. “Kinderprostitutie? Of wat bedoel je?” vraag ik. “En dit is nu precies wat ik irritant vind hieraan, je wil me afdwingen te doneren, dat is geen vrijheid”.Zijn opmerking steekt. Je bent een blanke man in het Westen, vrijer dan dit wordt het niet, denk ik en terwijl ik naar buiten loop, bel ik huilend mijn moeder op. Ik vraag haar hoe iemand zo kan reageren.Ik fiets naar de Spaarndammerstraat waar ik bij aankomst de kooi zie staan op een kruispunt, voor Cafe de Walvis. De kooi ziet er prima uit voor een kooi denk ik. Mijn vriendin Lorraine zit vandaag in een kooi voor Cafe Luxembourg op het Spui. Toen ze zich melde bij de bar namens stichting Free a Girl zei de barman tegen haar “oh ja, jij komt in die apenkooi zitten”.De kooi is hoger dan ik me had voorgesteld. “je kan wel gewoon staan” zegt iemand. Het is ook geen dierenkooi maar een mensenkooi denk ik. Maakt dat eigenlijk uit als we het over een kooi hebben? Een jongeman loopt langs en vraagt geïnteresseerd waarom ik een laptop en mijn telefoon in de kooi mee mag nemen omdat “zo’n kindhoertje dat toch ook niet heeft”. Ik vertel dat ik beide kan gebruiken om meer donaties op te halen en dat ik ook over deze dag ga schrijven. Het lijkt alsof mensen denken dat ik degene ben die moet lijden. Alsof het een uitdaging voor mij in het bijzonder hoort te zijn en in een nagebootste kooi dan geen matras of laptop en telefoon mag. Ik leg aan de jongen uit dat deze activatie vooral bedoeld is voor hem, de passant, de buitenstaander, om indruk op te maken en mensen tot actie te bewegen.Een groepje jongens en één meisje van een jaar of tien loopt naar de kooi toe en ze geven me een handje. Ik bedenk me dat mijn kooi en ik om de hoek van een lagere school staan. Ze zijn het meest betrokken en lieve gezelschap dat ik tot nu toe gehad heb. Ze vragen wat ik in de kooi doe. Een jongetje vraagt of ik straf heb. Ik probeer uit te leggen wat ik in een kooi doe op de Spaarndammerstraat zonder het woord ‘kinderprostitutie’ te gebruiken. Maar ik wil wel eerlijk tegen ze zijn.Lorraine weet niet wat ze moet zeggen en zegt dus maar niks. Terwijl een man van zijn scooter stapt, voor haar kooi gaat staan en begint te grommen en blaffen als een hond. Hij lacht en rijdt weer door. Ik voel me zo verbonden met haar. We zijn samen aan dit avontuur begonnen maar zien elkaar de hele dag niet omdat ik hier zit en zij daar.Vooral toeristen vragen om uitleg en betuigen hun respect voor deze activatie. Lorraine vertelt over de missie van Free a Girl – Lock Me Up. Ze vertelt het zo mooi, en ze zit er ook zo mooi. Een prinses in een kooi in het hartje van Amsterdam. Ik begrijp de trigger die mensen voelen misschien. Want waarom zou iemand zo’n situatie nadoen en in een kooi gaan zitten met alle ongemakkelijke gevoelens waar wij op aandringen bij de passanten? Waarom moeten wij in een kooi gaan zitten en mensen die vandaag vrij zijn of buiten wandelen, lastig vallen met het probleem van kinderprostitutie? Als zij daarmee geconfronteerd willen worden, willen ze dat uiteraard uit vrije wil en ongedwongen. Ik begrijp het allemaal. Het is vooral oncomfortabel voor hen om ons in een kooi te zien net als het grote bord met een foto van een Indiaas meisje van een jaar of tien met haar handjes voor haar ogen.

Twee jongens met halflang haar, een overhempje en, ik schat zo achteraf, het type dat even vaak “mijn vader …” zegt als een een vrouwonvriendelijke opmerking maakt, lopen langs Lorraine’s kooi. Ze gaan voor haar staan. De één zegt tegen de ander: “hoezo vraag je haar nummer niet?” en Lorraine vraagt om een donatie tegen kinderprostitutie. Hij keert om en gooit tien cent in de kooi. Lachend lopen de twee verder.

Ondertussen loopt een man langs mijn kooi, leest het bord waarop staat dat ik twaalf uur opgesloten zit en vraagt me of ik dan ook een prostituee ben. Ik antwoord dat dat niet het geval is maar hij wel een donatie mag doen. Hij zegt “ja maar wat is daar leuk aan?” en gaat op het terras tegenover me zitten en blijft naar me kijken terwijl hij bestelt en een peuk opsteekt. Hij kijkt nog steeds naar me.

Hetzelfde groepje kinderen is weer terug bij mijn kooi dus ik vraag wat ze ervan vinden dat ik hier zit. Ze hebben allemaal grote oogjes. Ze zijn lief voor mij en voor elkaar. Het enige meisje van het groepje heeft de voetbal vast. Ze zeggen dat als ik echt in deze kooi zou zitten, ze me eruit zouden helpen en zo het slot zouden openbreken. Het lieve jongetje zegt dat hij morgen aan de Ramadan begint en net als ik ook niet eten mag overdag dan. Hij is tien en ik ben dertig en we begrijpen de gelijkenis van onze inzet. Bewustwording. Het is etenstijd en het valt me op dat het terras gevuld is met mensen die genieten van het gouden uur. Ik zit nu zeven uur in de kooi en iedereen is eraan gewend. Mensen op het terras zijn aan het eten en aan het genieten. Niemand kijkt nog echt naar me. Het heeft een halve dag geduurd en een meisje in een kooi is niet echt meer nieuw.

Het lieve jongetje is terug en hij is nu alleen. Hij heeft een stukje watermeloen in zijn handen waar een paar happen uit zijn maar nog een paar happen aan zitten. Hij geeft mij het stuk en zegt dat ik het moet opeten. Het is natuurlijk donker dus als dit de Ramadan was, zou ik nu eten mogen. Zijn propositie logica fascineert me. Eigenlijk mag ik niet eten maar ik neem het stukje watermeloen aan van hem want zijn geste is best wel bijzonder.

Lorraine vraagt hoe ik me voel en ik aan haar. Ik voel me dankbaar, verdrietig, nederig en krachtig,  ik voel me beduusd en toch helder. Ik weet het niet. De laatste uren duren en duren. Vooral moeders en vaders die langslopen met kinderen blijven staan bij mijn kooi om vragen te stellen. Een moeder met twee dochters van een jaar of tien komt bij me staan en we maken een praatje over de activatie en het doel. Ik bedank ze voor hun interesse en één van de meisjes steekt haar handje uit om mij een hand te geven en zegt: “nee, jij bedankt”.

Het laatste half uur dat ik in de kooi zit, zitten mijn vriend en mijn beste vriendinnen naast me en we leunen tegen elkaar aan. Er zitten alleen tralies tussen ons. Mijn vriend maakt grapjes met me want dan gaat de tijd sneller. Ik vraag hem of we alsjeblieft gaan aftellen de laatse minuut. Hij glimlacht en zegt dat ik naar mijn donatie teller moet kijken. Ik open mijn deelnemerspagina van Free a Girl op mijn telefoon en ik zie dat één iemand elfhonderd euro heeft overgemaakt net, waarmee ik om elf uur ’s avonds precies mijn streefbedrag opgehaald heb. Ik moet weer huilen.De vrouw die bijna de helft van mijn totale streefbedrag  heeft gedoneerd ken ik via via. Ze is een veertigjarige Iraanse zakenvrouw en moeder en woont nu in LA.  Ze is in Iran van haar elfde tot haar veertiende seksueel mishandeld geweest en vervolgens naar Amerika geëmigreerd waar ze is gaan studeren en werken. Haar verhaal en haar bijdrage zijn totaal niet te bevatten voor me. Het enige dat ik kan denken is dat het ongelofelijk is. Dat zij ongelofelijk is. Het is nu elf uur ’s avonds want we zijn aan het aftellen en het kettingslot wordt opengemaakt van de kooi. Ik ben zo dankbaar voor deze dag en vooral voor het universum dat de cirkel heeft rondgemaakt door de genereuze gift van een vrouw die seksuele uitbuiting heeft overwonnen. En hoe. Soms gebeurt er gewoon iets dat zo magisch is, dat je eigen verbeelding dit niet had kunnen verbeelden. En dat is liefde.

Liefs, Sarah 

De Iraanse vrouw die nu Shannon heet, heeft gevraagd het volgende onder dit artikel te plaatsen; "ik ben nooit gevlucht van mijn oude leven, maar ik heb gekozen voor een beter, vrij leven. Ik wil deze kinderen vandaag meegeven dat zij ook een gelukkig en gezond leven kunnen hebben. Kunnen houden van en van gehouden worden. Liefde overwint alles".

Free a Girl wil prostitutie van kinderen en gedwongen prostitutie van jongeren tot en met 23 jaar wereldwijd bestrijden. Bijdragen aan de bevrijding van meisjes die gedwongen worden tot prostitutie kan al voor €5,- euro per maand: https://www.freeagirl.nl/helpen/word-donateur/. Periodiek schenken voor bedrijven: https://www.freeagirl.nl/helpen/periodiek-schenken/

OVER SARAH HILDERING: SARAH (30) IS AFGESTUDEERD IN POSITIEVE PSYCHOLOGIE EN ARBEIDS- EN ORGANISATIE PSYCHOLOGIE, HEALTHY GIRL EN WERKZAAM IN DE PLATENBUSINESS. VOOR WIEMOOIWILZIJN SCHRIJFT ZE COLUMNS OVER HAAR VISIE OP SCHOON- EN GEZONDHEID.