Het is maandagochtend elf uur dertig. Mijn quarantaine in Bali zit er officieel op en ik mag mezelf weer laten zien in het openbaar, maar ik wil eigenlijk helemaal nergens heen. Kan ik die grote, overweldigende buitenwereld niet gewoon even laten voor wat het is en lekker blijven kluizenaren met m'n hondje?

Ik heb de afgelopen 5 dagen doorgebracht in complete stilte, zonder telefoon. De laatste week van mijn quarantaine leek mij het perfecte moment voor een stilteretreat en een hoognodige digitale detox. Even van de gelegenheid gebruik maken en tijd voor een grote schoonmaak van lichaam en geest. Loskomen van alle prikkels en de constante stroom aan informatie waarmee je gedachten en energie alsmaar onderbroken wordt, om even compleet in het moment te leven en je dag helemaal zelf in te kunnen delen, hoe jij het wilt en op jouw tempo. Stilte AUB.

Klinkt als een droom toch? Ik kan je vertellen, dat was het ook!

Inmiddels ben ik weer vrij om mee te draaien met het ‘echte’ leven en ik zou volgens mij superblij moeten zijn. Overal om me heen hoor je voornamelijk dat mensen het thuisblijven als vreselijk ervaren, zich beperkt voelen in hun vrijheid en de muren op hun afkomen. Toen ik in mijn eerste deel quarantaine in Jakarta 5 dagen lang opgesloten werd in een hotelkamer kreeg ik veel lieve berichtjes van mensen met “Hou vol!” en “Hou je het nog een beetje uit?” en “Hoe gaat het daar? Komen de muren al op je af? Je kan me altijd bellen hè!”. Maar ik genoot met volle teugen. Uiteraard zou ik vast anders piepen als ik 2 maanden in een klein flatje zou zitten als thuiswerkende alleenstaande moeder met 3 kinderen die niet naar school kunnen, maar in mijn geval geeft het tijdelijk opgesloten zitten tussen 4 muren me juist een gevoel van vrijheid en rust.  

Tijd is mijn grootste vijand

En juist die rust in m'n kont is zeer welkom omdat ik het lastig vind die voor mezelf te realiseren. Ik wil werk van 2 dagen het liefst in 4 uur proppen, plan altijd alles strak achter elkaar want dat is ‘lekker efficiënt’, vind alles interessant en iedereen ontzettend leuk & lief en wil alles & iedereen de aandacht geven die hij/zij/het verdient én ben daarbij een ster in het “Ja, let’s do it!” zeggen op dingen in mijn enthousiasme, zonder te hebben nagedacht over het concept en tevens mijn grootste vijand: tijd. Wonderbaarlijk genoeg lukt het me vaak toch om alles te bewerkstelligen tot ieders (en vaak ook m’n eigen) verbazing en dat geeft dan wel weer een hoop voldoening.

Maar het vraagt ook ontzettend veel energie en elke seconde van m’n tijd. Energie die ik niet voldoende op kan laden ondanks mijn gezonde eetpatroon, yoga, meditatie en diepe ademhalingen tussen alle bedrijven door. Tijd gaat altijd sneller dan je denkt waardoor alles een race tegen de klok lijkt. Tijd die je eigenlijk moet reserveren om aan in ieder geval 7 uur slaap te komen en om ruimte te bewaren voor een moment stilte.

Want is het niet juist in de stilte dat we het ‘echte leven’ kunnen ervaren? Dat we elk moment bewust meemaken en de dingen die we doen met volledige aandacht kunnen doen zonder tijdsdruk?

Tijdens mijn werkzaamheden in de kliniek is deze stilte en rust wel iets wat ik altijd creëer. Iedere cliënt geef ik mijn volledige aandacht en toewijding door goed te luisteren, samen alle opties door te lopen en tot een persoonlijk behandelplan te komen. Het behandelen is voor mij een vorm van meditatie waarbij ik compleet gefocust ben op één ding. En dat is het zo perfect mogelijk uitvoeren van de behandeling om de persoon in mijn stoel blij te maken. Daar kan ik tijdsdruk precies niet bij gebruiken dus met de klok houd ik me vaak wat minder bezig. Soms tot grote ergernis van mijn lieve assistent die de volgende klant moet melden dat het ietsje uitloopt. Waarvoor sorry Mar.

Haastige spoed...

Ik herinner me een schilderijtje van mijn moeder in de slaapkamer van mijn ouderlijk huis in Emmeloord. Er stond op geborduurd “Wat je met liefde doet, gaat altijd goed” en niets is minder waar. Daartegenover staat “Haastige spoed, is zelden goed” en niets is meer waar.

@maxmorephoto

Kip zonder kop

Gek genoeg rennen en vliegen we met z’n allen als een kip zonder kop door het leven en hebben velen van ons bijna altijd haast.

Opstaan voor dag & dauw voor je ochtendworkout en wat rekken & strekken, douchen en klaarmaken voor werk, ontbijt maken, hond nog even snel uitlaten in de regen, kinderen aankleden, rennen voor de trein, in de trein nog even wat mails beantwoorden, snel een koffie to go halen op het station anders overleven we de ochtend niet, fiets kwijt dus dan maar even de pas erin en snelwandelen, lekker knallen op werk en net tijd hebben voor een snelle snack tussendoor, na werk nog even een kadootje halen voor je vriendin want die is morgen jarig en dan racen naar je trein want je had beloofd vanavond te koken als manlief de kids op zou halen van school en ze daarna naar tennisles zou brengen en je werk liep uit en nu moet je nog boodschappen doen en de hond moet weer uit en je had beloofd je moeder nog even  te bellen en je moest nog een afspraak maken met de loodgieter vanwege die stankoverlast maar daar had je nu vandaag geen tijd voor omdat het zodrukwasopwerkenjebelastingaangiftemoetooknoggebeuren. ERROR %#$@@#

Oja, even mediteren is misschien ook handig om nog ergens in te plannen.

Dat dus, een gemiddelde oer-Hollandse dag. Wie herkent zich hierin? Waarom doen we dit? Wie heeft deze leefstijl bedacht? Als je het mij vraagt zijn we hier helemaal niet voor gemaakt. We zijn in de basis gemaakt om gewoon te zijn. Met als enige belangrijke taken: onszelf te voorzien van voedsel, van een veilige slaapplek en om onszelf te reproduceren.

Multitasking is mijn middle name

Tegenwoordig is het altijd onderweg zijn naar de volgende afspraak, 100 dingen aan je hoofd hebben en 24/7 bereikbaar zijn voor anderen de nieuwe standaard en willen we allemaal alsmaar ‘lekker productief’ zijn. Wat heb ik een aversie gekregen tegen dat woord. Ook al doe ik zelf keihard mee aan de productieve mallemolen, multitasking is inmiddels my middle name, ik weet niet meer zo goed of ik er nou trots op ben of mezelf gewoon een oen vind omdat ik me volledig heb laten meeslepen in deze gehaaste leefstijl. Waarbij ik de onmisbare basics van het 'rusten' bijna compleet afgeleerd was. Als je me vraagt “Hoe gaat het?” wil ik helemaal niet antwoorden met: “Ja wel goed, druk.” en daaropvolgend een lange opsomming van alle, lang niet allemaal even interessante, taken die ik afgestreept heb die dag. Ik wil kunnen zeggen “Ik zit superlekker in m’n vel en ben helemaal in m’n element.” en die positieve energie en de eventuele reden daarachter delen met anderen. 

Want veel belangrijker dan productief zijn, is bewust zijn: “Stop measuring your days by a degree of productivity and start measuring your days by a degree of presence”. - Alan Watts

In mijn element

Zo’n 5 jaar geleden was ik nog van het ‘volle vaart vooruit!’ en ‘slapen doe ik wel in m’n kist’, maar ik merk dat ik een andere kijk op onze manier van leven heb gekregen. Misschien komt het door het grote contrast in leefstijl tussen Nederland en Bali, misschien is het door verdieping op spiritueel vlak, misschien word ik wel gewoon oud en ben ik mijn wilde, productieve haren verloren óf heb ik de fase bereikt waarin ik als vrouw gewoon behoefte krijg om te nestelen. Wat de reden ook is; door mijn stilteretreat en digitale detox, even compleet het tegenovergestelde doen van wat in deze tijd als ‘normaal’ wordt gezien, zit ik nu superlekker in mijn vel en ben he-le-maal in mijn element.

En dat wilde ik graag met jullie delen. ^^