Lieve mooie wezens,

De laatste dag van het jaar 2022 is ingegaan, ik zit in de auto onderweg naar de Franse Alpen. Een moment om terug te blikken op het afgelopen jaar. Maar ik wil niet terugblikken dit keer. Ik wil in één rechte streep plankgas naar de bergen om daar mijn hoofd in de sneeuw te steken.

Normaal ben ik enthousiast om het nieuwe jaar in te luiden, dit jaar voelt het anders. Het oude ‘normaal’ bestaat niet meer. Veel dingen waar ik vroeger blij van werd, geven me nu een brok in mijn keel en vullen mijn ogen met tranen wanneer herinneringen omhoog komen aan een dierbare die afgelopen jaar is komen te overlijden.

Als iemand vraagt: “Hoe gaat het?” heb ik eigenlijk geen idee wat ik moet antwoorden. “Goed.” voelt niet helemaal gepast maar als ik zou zeggen “Slecht.” is dat ook niet waar. Want de pijn is natuurlijk niet fijn, maar hoort wel bij het leven en het voelt goed om het te voelen. Een goeie jankbui voelt als een bevrijding en erna voel ik me beter, net als na een mooi gesprek met iemand over de klap die dit mij en vele anderen heeft gegeven. Je voelt je lichter.

Verdriet tekent

Vaak krijg ik cliënten die na een rotperiode bij me komen en het verdriet van een afgelopen periode in het gezicht terugzien met de vraag of ik kan helpen. Natuurlijk help ik waar mogelijk met het verminderen van traangootjes door chronisch slaapgebrek en kan ik de huid een oppepper geven, maar waar we denk ik nog het meeste voordeel mee behalen is het creëren van een ruimte waar de pijn gehoord en gezien wordt. Iemand zijn of haar verhaal aanhoren en de pijn erkennen. De pijn niet behandelen als een stoornis die opgelost moet worden, maar juist de pijn omarmen en een manier vinden om de pijn te dragen.

Het echte probleem is namelijk niet de pijn, pijn hoort bij het leven net zo goed als vreugde. Het is een illusie om te denken dat je dit leven doorkomt zonder kleerscheuren. Het probleem is hoe we vaak de pijn proberen te vermijden, ontwijken, eromheen draaien, proberen door te gaan op hetzelfde tempo en weinig ruimte creëren voor de pijn. Maar verdriet moet stromen.

Wanneer je het verdriet niet toelaat, verdoof je ook de vreugde. Dit is naar mijn idee het moment dat een heftige gebeurtenis gaat tekenen in je gezicht en mensen lichamelijk en emotioneel uitgeput raken. Het leven wordt letterlijk uit je gezogen omdat je niet luistert naar de basis behoeftes van je ziel. En dát ga je zien in de spiegel.

Ga je zelf door een rouwproces of turbulente periode? Weet dat het helemaal oké is, om niet oké te zijn. Wees niet te hard voor jezelf en vraag jezelf wat je op dit moment nodig hebt, op dezelfde manier als je een kind zou troosten.

There is a crack in everything, that’s how the light gets in

En soms betekent dat even een stapje terug, een sweet little escape met lieve vrienden naar de sneeuw of je verdriet van je afschrijven. Gun jezelf de tijd en benader de pijn met compassie en nieuwsgierigheid. De pijn zal je openbreken, maar via de scheuren kan het licht naar binnen.

Je zult zien dat je ogen door de tranen heen weer gaan stralen en je het leven weer door je aderen voelt stromen. Feeling is healing.

Op naar een mooi 2023 waarin we zowel verdriet als vreugde verwelkomen, kunnen lachen door onze tranen heen, luisteren naar ons lichaam en elke dag leven in de wetenschap dat morgen alles anders kan zijn.

Heel veel liefs,

Aletta