#4 COLUMN SARAH
Sarah heeft een senior functie in een door mannen gedomineerde industrie: de muziekindustrie. Met 'gedomineerd' bedoelen we dat mannen de baas zijn, meestal de senior management posities hebben en vaak meer gerespecteerd worden. 
10 januari 2018, Amsterdam. Mijn naam is Sarah en ik ben een vrouw. De afgelopen maanden zijn wij vrouwen nogal vaak een actueel gespreksonderwerp geweest van menige discussie rondom de disbalans van de machtspositie tussen man en vrouw. De #MeToo hashtag bewoog miljoenen vrouwen voor het eerst in decennia om uit te komen voor seksuele intimidatie, vernedering, of misbruik. Een virale revolutie die vrijwel ongekend is en tegelijkertijd een geïsoleerd incident genoemd kan worden voor een onderwerp dat zo vaak voorkomt. Want hoe bijzonder is het dat een overtreding van dergelijke proportie eigenlijk zo weinig aandacht - en durf ik het te zeggen – opstand kent? Waarom is het zo dat wanneer een vrouw zich geïntimideerd, vernederd of niet gesrespecteerd voelt, en ze er initieel over zwijgt, het niet zo erg geweest kan zijn of niet waar is? Waarom is het zo dat wanneer ze er wel meteen over spreekt, ze dat vanuit een defensief startblok moet doen? Waarom is het taboe voor een vrouw om geintimideerd te worden door een man?De eerste keer dat ik door een man geintimideerd ben, was op mijn veertiende, in de metro. Een man ging tegenover mij zitten en begon te masturberen. De coupé was niet volledig leeg maar de twee mannen die het zagen, stonden op en liepen naar een andere coupé. Uit ongemak geloof ik. De laatste keer was afgelopen jaar tijdens een conferentie die ik bijwoonde voor mijn werk waar een man die achter me liep in een gang me tegen de muur aanduwde, me betastte tussen mijn benen en zei dat ik ook wel wat ‘sales’ bij hem mocht doen. In beide gevallen deed ik niets en ervoer ik alleen een staat van verstandsverbijstering en lichamelijke shock. Tussen die twee incidenten tel ik een ontelbaar aantal keer dat ik op straat, tijdens het uitgaan, of in een werkomgeving ongewenst aangeraakt of beledigd ben. Omdat ik een vrouw ben. Waarom voelde ik wel wat me overkwam maar begreep ik op dat moment niet wat er gebeurde? En waarom deed ik niets?Niemand heeft mij ooit uitgelegd wat vrouwonvriendelijk gedrag is, wat seksuele intimidatie is, of wat discriminatie naar een vrouw toe is. Niet totdat ik het ervoer althans. Op de lagere- en middelbare school was dit niet een topic dat besproken werd zoals misschien discriminatie van ras, afkomst of geloofsovertuiging. Hoe had ik beter voorbereid kunnen zijn voor zulke incidenten?Vandaag de dag is bijna drie kwart van de vrouwen seksueel geintimideerd geweest in haar leven. Daarbij is één op de drie vrouwen tussen de 18-34 jaar minstens één keer seksueel geintimideerd op haar werk. Daarvan heeft drie kwart het nooit aangegeven. Terwijl ik de statistieken opzoek betrap ik mezelf op de gedachte dat statistieken een validatie zijn van een waarheid die nader uitgelegd of bekrachtigd moet worden. Maar afgezien van de vraag waarom het nog steeds nodig is om naar validatie of bekrachtiging te moeten zoeken bij dit topic, luidt ook de vraag waarom we als vrouw elke dag in een tweestrijd zitten tussen toegeven dat we hierin een slachtoffer zijn van onacceptabele overmacht en aan de andere kant ook gewoon een baas willen kunnen zijn in het zakenleven, ook in die boys-club willen en niet primair als vrouw gezien willen worden door een man.Een realiteit die wanneer aangekaart wordt tijdens een gesprek tussen man en vrouw een kloof aan illusies, misinterpretaties en drogredenen tussen de twee in zet. Van de vele mannelijke vrienden en collega’s die ik ken en erg hoog heb zitten als vrouw liefhebbende mannen, blijft dit onderwerp problematisch om te bespreken. Sommigen ontkennen het simpelweg, anderen reageren beledigd of distantiëren zich ervan. Het lijkt erop alsof het ongemakkelijk is voor een man om het te hebben over de discriminatie van een vrouw. Het bespreekbaar maken en gehoord worden is de weg naar validatie waar volgens mij veel vrouwen naar op zoek zijn. Wij willen helemaal niet in een kringetje zitten en onder vriendinnen blijven zeiken over hoe oneerlijk en kwetsend sommige dagelijkse dingen zijn. Wij willen dit kunnen delen met onze vrienden, onze partners en onze mannelijke collega’s. Wij willen niet op ons eiland zitten van dualisatie en segregatie. Wij willen gehoord en geholpen worden. En dat willen we samen doen. Wat er mist in de strijd voor gelijkwaardigheid is niet alleen meer vrouwen die dit niet langer accepteren maar vooral meer mannen. Dit is niet een probleem dat nog gediskwalificeerd mag worden. Echte gelijkwaardigheid tussen man en vrouw begint bij het erkennen van de realiteit zoals die is voor een vrouw, ook als die onbekend is voor een man. Daarnaast is het tijd om af te stappen van de status quo dat vrouwonvriendelijke uitspraken of gedrag nog getolereerd mogen worden. En degene die daar in eerste instantie de kar in moet trekken, zijn mannen. Want zoals mijn moeder zegt: “als je niet onderdeel bent van de oplossing, ben je onderdeel van het probleem”. Wat wij willen is mee spelen, zonder 1-0 achterstand.Sarah Hildering van Lith 
