COLUMN #8 COMPARISON, the thief of joy?
Kaapstad. Met haar bruisende stadsleven, ongerepte stranden, bergen, safari, wijngebieden, hiken, surfen, het heerlijke klimaat en oh mijn god: wat een belachelijk knappe mensen overal!
Door het vriendelijke klimaat (oké, om even terug te koppelen naar mijn vorige column: de wind is wat minder vriendelijk zo op z’n tijd), de relatief lage kosten voor levensonderhoud, het bizar grote aanbod aan fotografen & make-up artists én de prachtige omgeving die zich perfect leent als background voor diverse shoots vindt hier van november t/m maart een invasie van modellen plaats van over de hele wereld.
Dat het een modellenstad was had ik natuurlijk al wel begrepen toen ik naar Zuid-Afrika vertrok voor jawel: modellenwerk. ‘Onee! Heeft doctor Aletta een carrière-switch gemaakt?’ - Nee hoor, geen zorgen! Modellenwerk is iets wat ik altijd al naast mijn studie en werk heb gedaan en het idee om eens een seizoen mee te draaien in Kaapstad is door de vele mooie verhalen van anderen altijd een beetje blijven kriebelen. Heel bijzonder om dit nu dus zelf een keer in real-life mee te mogen maken!
Heaven on earth
Wat ik al van velen had gehoord klopt, het contrast tussen arm en rijk is enorm. Het ene moment ben je omringd door hongerige daklozen zonder tanden die bedelen om eten op straat en het volgende moment sta je in één of andere hippe, dure club waar modellen volop gepamperd worden in de VIP-area met gratis sushi (die nauwelijks gegeten wordt, want: denk aan de lijn!) en champagne.Een model in Kaapstad wordt bijna behandeld als een celebrity; je krijgt uitnodigingen voor jacht-parties, korting bij healthy hotspots, woont in de mooiste villa’s en krijgt gratis tripjes aangeboden in ruil voor wat social media exposure. Ik snap heel goed dat modellen hier elk jaar overwinteren want het voelt werkelijk als heaven on earth.Totdat de castings binnen komen rollen… Per sms krijg je door waar je moet zijn voor een casting, vaak pas op de dag zelf dus vantevoren je dagen een beetje inplannen zit er dus helaas niet in. Verder kun je rekenen op zo’n 5-6 castings per dag en dit houdt in dat je een hele dag van hot naar her sjeest op je hakjes met 29 graden Celcius in bloedhete taxi’s, terwijl je je uiterste best doet om de glimworm in jou gedeisd te houden om een beetje goed voor de dag te komen bij de volgende vleeskeuring. Ik hoor m’n telefoon pingelen en lees op m’n scherm: ‘request casting’ vandaag voor Nivea. Dit houdt in dat de opdrachtgever een selectie van modellen heeft gemaakt die ze graag in levende lijve willen zien. Mijn hart maakt een sprongetje, oehh zo dichtbij! Wie weet kiezen ze mij!Eenmaal aangekomen op locatie valt mijn mond open van verbazing en donder ik door een overkill aan schoonheid van mijn roze wolk. Er staan wel 300 meiden met sprookjesachtig mooie gezichten, perfecte figuurtjes en glowing skin in de rij voor een nummer. Hmm, oké en dit is dus een beknopte selectie?
Meer praten dan eten
Je zou denken dat al die knappe koppies die voor modellenwerk in het heerlijke Kaapstad zitten en hier op handen worden gedragen, barsten van het zelfvertrouwen! Maar dit lijkt verbazingwekkend genoeg eerder uitzondering dan regel. Want oh, oh, oh - wat vergelijken we onszelf toch graag met anderen om vervolgens een keihard oordeel te vellen over ons eigen figuur/haar/huid/wimpers/wat dan ook. Ineens ben je omringd door alleen maar mooie mensen en voel je jezelf slechts ‘gemiddeld’. Waar je back home nog hartstikke trots was op je mooie bos haar, lopen er in Kaapstad meiden rond met haar nóg voller, nóg glanzender en nóg adembenemender dan het jouwe. Ze zeggen niet voor niets: ‘Comparison is the thief of joy...’Door het toelaten van onzekerheden weten veel modellen een fantastisch, glamoureus en zorgeloos seizoen in Kaapstad alsnog om te toveren tot een onnodig stressvol gebeuren door alle hoge eisen die ze zichzelf opleggen. Dit resulteert bij velen tot een strikt voedingsregime. Ik heb me tijdens meerdere etentjes verwonderd over hoeveel modellen voornamelijk praten in plaats van eten, wanneer ze hun maaltijd voorgeschoteld krijgen. Borden bleven nauwelijks aangeraakt staan en laat ík nou thuis geleerd hebben netjes m’n bord leeg te eten en daarnaast een verschrikkelijke hekel te hebben aan voedselverspilling. Dus wanneer mijn eigen bord leeg was begon ik maar aan die van de rest onder het mom van ‘anders is het zonde!’. Gelukkig kwam ik er vrij snel achter dat je gerust een doggy-bag kan vragen zodat je vervolgens de daklozen op straat kan verblijden met al dat heerlijke eten en ik niet zelf 6 kilo zwaarder thuis kom uit Afrika.
Bizarre wereld
Wat leven we toch in een bizarre wereld, waar de één zich druk kan maken om een (niet bestaand) vetrolletje en zonder blikken of blozen een bord heerlijk eten verspild terwijl de ander juist moet graaien in prullenbakken op zoek naar leftovers om te overleven en een moord zou doen voor een gezonde maaltijd. Typisch gevalletje luxeprobleem. Kaapstad is een plek waar je, mits je goed om je heen kijkt en de omgeving in je opneemt, dagelijks geconfronteerd wordt met beelden en situaties waardoor al je pietluttige westerse luxeproblemen naar de achtergrond verdwijnen en je niets anders dan grote dankbaarheid kan voelen. Dankbaar voor het hebben van een dak boven je hoofd (en wát voor 1!), dankbaar voor elke maaltijd, dankbaar voor dit avontuur en deze ervaringen én dankbaar voor jouw gezonde lijf en het bezitten van een keurige rij tanden.
Comparison hoeft niet ‘the thief of joy’ te zijn, zolang je het maar op de juiste manier toepast. Sta eens wat vaker stil bij wat je wél hebt, in plaats van de focus te leggen op wat je niet hebt en laten we boven alles vooral lief zijn voor onszelf en netjes ons bord leeg eten. We deserve it!
