Weer in bikini na Coolsculpting

Maria Kooistra houdt ons via haar columns op de hoogte van haar project. Ze heeft zichzelf een jaar gegeven om weer vol vertrouwen voor de camera te poseren. In deze column vertelt Maria over haar ervaring met Coolsculpting.

Ooit was ik gezegend met de maten 92-62-92 (je weet wel: borst-taille-heup), zonder daar moeite voor te hoeven doen. Enkele kinderen en decennia later bleven heup- en borstomtrek gelijk, maar die taille, daar gebeurde iets naars. Die verdween namelijk. Jaar in, jaar uit, als groeiringen om een boom moeten er laagjes vet zijn aangezet, onopvallend als om me geen schrik aan te jagen, tot de godinnenmaten me op een dag hadden verlaten en ik een vrouw was als een zuil. Krachtig, sterk maar vooral recht. Dan kun je natuurlijk gaan sporten, maar dat deed ik niet. Je kunt op je eten letten, maar ik kook graag en dan vooral met royale hoeveelheden boter en olie en oooh, de wijn! Als je tijdens het koken vast een glas Meursault krijgt aangereikt zeg je geen nee. Kortom, ik zou moeten leren leven met de verdwenen taille en de lichte bolling van mijn buik.

Te mooi om waar te zijn

Tot ik steeds vaker Instagram berichten zag van vrouwen die zich lieten aansluiten op een mysterieus apparaat dat vet zou bevriezen. Coolsculpting, heette het. In eerste instantie nam ik dat niet serieus want Coolsculpting lijkt te mooi om waar te zijn. Maar je weet hoe dat gaat, er nestelt zich een zaadje in je brein. In gesprekken met vriendinnen laat je het onderwerp terloops vallen. Je leert iemand kennen die ‘het’ heeft gedaan en enthousiast is. Ineens begin je te denken dat Coolsculpting wellicht ook voor jou een mogelijkheid is. Een way out! Terug naar je jeugd en je vruchtbare verhoudingen en terug je bikini in.

Ik overdrijf. Iedereen past een bikini ongeacht zijn lichaamsvorm en leeftijd natuurlijk. Maar waar ik stiekem van droomde, was om me in die bikini wat meer onbevangen te kunnen bewegen. Ik pulk nu toch de hele tijd aan bandjes en broekje om de hele vermaledijde boel een beetje op z’n plaats te houden. Lijkt me heerlijk om me op een stoel te kunnen laten vallen in ongeacht welke houding, en dat ik dan geen kwabje hoef glad te strijken of vetschort hoef op te vouwen.

Toeval bestaat niet

Nu wilde het toeval, of nou ja, toeval bestaat niet, dat er bij mij om de hoek een Coolsculpting centrum zit. Ik moet er al honderd keer langsgefietst zijn, maar het was me nooit eerder opgevallen. In het kader van baat het niet, schaadt het niet maakte ik een afspraak voor een intake gesprek. Gewapend met kritische vragen liep ik met de consultant de spreekkamer in. Zij was niet eng, maar nuchter en stoer. Zo vertelde ze dat ze enkele dagen per week op de ambulance werkt, en dat verklaarde voor mij haar swagger (Want die heeft ze. Iets in haar manier van lopen en spreken). Ik merkte dat ik het fijn vond dat ze niet alleen cosmetische behandelingen uitvoerde. Want, zoals ze zelf zei: "Ik vind het heerlijk om mensen blij te kunnen maken. Ik zie al genoeg pijn en ellende op de ambulance. Hoe fijn is het om dan iets te kunnen betekenen voor iemand door die  zich misschien ergens onzeker over voelt?”  Mijn eventuele bezwaren werden met dat argument uit het raam gekieperd en we prikten een datum voor de behandeling.

Best eng

We besloten tot het ‘bevriezen’ van zes zones. De binnenkant van mijn dijen beslaat twee zones, evenals mijn onderbuik en de love handles. Met name dat woord ‘bevriezen’ joeg me een beetje angst aan. Wie kent ze niet, verhalen van bergbeklimmers die lichaamsdelen verliezen door bevriezing. Jaja, nogal vergezocht maar toch spookte dat door mijn hoofd toen ik de mogelijk meest gruwelijke consequenties overwoog. Nu wordt je vet überhaupt niet bevroren, maar tijdelijk teruggebracht naar een graad of vier Celcius. Je komt niet eens in de buurt van de temperatuur van het ochtendbad van Wim Hof met deze behandeling.Mijn volgende angst betrof het lichamelijke ongemak. Pijn! Doet het pijn? De eerste vier minuten zijn bepalend, daarna is je huid verdoofd door de kou en merk je niets meer. Ik zal je zeggen, ik merkte überhaupt niets. Niets, nada. Je babbelt wat en ineens lig je al tien minuten aan het apparaat en kun je lekker wat mail wegwerken op je laptop en van je Cappuccino nippen. Dagen erna? Geen last, echt helemaal niets gemerkt.

Volgt nu de hamvraag, de reden dat je je door dit hele artikel hebt heengeworsteld: werkt Coolsculpting?! Ja.Werkt het erg? Werkt het een beetje? Hoe werkt het?

Ik zal het je zeggen! Het werkt geleidelijk. Het werkt met dezelfde subtiliteit als waarmee de vetjes in de eerste plaats zijn aangegroeid. Dat gaat niet over een nacht ijs. Het maximale resultaat zie ja na drie maanden en ik heb er ruim twee maanden op zitten nu. De eerste week na de behandeling stond ik elke ochtend gretig voor de spiegel om te zien of ik al slonk, maar dat kan ik je afraden. Probeer geduld te betrachten. Vorige week had ik niets meer om te dragen en in arren moede greep ik naar een broek die weliswaar prachtig, maar gewoon een maat te klein was. Nu trok ik hem aan dacht ik:..oh? Wat vreemd? Hij zat ruim om mijn middel. Ruim! In plaats van net te strak. Een goede graadmeter, lijkt me. Een andere graadmeter komt in de vorm van mijn verkering die me af en toe aankijkt en dan hoofdschuddend zegt: "Goh. Ik zie gewoon steeds meer taille". Kortom. Two months in and already a win!

Als het bij mij werkt...

Natuurlijk is dit mijn persoonlijke bevinding en zal het van persoon tot persoon verschillen, maar ik denk dat het gunstig is dat ik zo aartslui en gourmandisch ingesteld ben. Iemand die vet laat bevriezen én gaat sporten én op zijn eten gaat letten: nogal wiedes dat je strakker in je vel gaat zitten. Ik heb ook bewust over mijn ervaring verteld en de praktische zaken weggelaten, daar is al zoveel over geschreven.